Ҳамин тавр, вай як бесарусомонӣ кард ва ҳоло мушкилро ҳал кардан лозим буд, бинобар ин вай тасмим гирифт, ки хурӯси калони соҳибхонаро сайқал диҳад ва ин корро чунон хуб анҷом дод, ки ӯ ҳатто ӯро лесид, то ин зебоиро пеш барад. Пас аз ворид кардани он, вай ин корро хеле хуб кард, вайро чуноне, ки бояд бошад, бечора кард, вай ҳатто фишурда кард, аммо аз рӯи он ки чунин хурӯс дар вай нопадид мешавад, хулоса як аст, вай ин аввалин нест.
Хайр, ба фикрам ин хонуми баркамол набераи ин марди калонсол нест. Ва аз шеваи гуфтугуаш аввал аз у узр мепурсад, на чун бибиаш. Синну соли ин хонум бешубҳа ҷавон нест, аммо сина ва синааш хеле хуб нигоҳ дошта мешаванд ва дар намуди зоҳирӣ то ҳол хеле устуворанд.