Чизе ки ман онро мебинам, чӯҷа чандон ҷолиб нест. Шикам дар оғилҳои зишт, тамғаҳои дароз дар ронҳояш, хари лопсид. Ба чуз синаи у дилкаш аст. Ман наметавонам ба шумо бигӯям, ки он дар пеш аст, аммо шумо мебинед, ки мақъадаш чӣ гуна заиф шудааст. Ҳамин тавр, ба таври воқеӣ, даҳони кории хонум як навъ ҷолиб аст, чизи дигаре нест!
Ва чї мусоњибаи корї, ки мусоњибаи кори котиби сардорро ба хотир меорад! Ман бояд онро ба шумо супорам, — хонум хеле хуб кор кард, вай ҳатман вазифаи котибиро ба ӯҳда мегирифт. Ҳарчанд, рости гап, синаи вай чандон хуб нест!
Хуб, аслан гап дар он аст, ки н*гритоска кариб хама вакт махбубаашро бо дасташ мезад