Зан танҳо оташ аст, танҳо бовар карда наметавонист, ки вай танҳо пас аз минат як мардро аз дасти ӯ берун кард! Ман фикр мекунам, ки ӯ ҳоло бештар арақ мекунад, то хаёлоти ӯро бештар қонеъ созад! Чунин бонуи табъу бозичаро ба ҳаяҷон андохта, ӯро қонеъ нагардонад? Вай ҳеҷ гоҳ намегузорад, ки ин рӯй диҳад!
Духтари чолиби дилрабо дар телефон ба шавхараш мегуяд, ки бо кискааш мастурбация мекунад ва мехохад бо марди сиёхпушт шинос шавад. Ҳоло он аст, ки вай бояд хурӯси бузургро дар сӯрохи худ ҳис кунад. Шавҳар аз ин тасмими зани ҷавон истиқбол мекунад ва аз ӯ хоҳиш мекунад, ки таъхир накунад. Барои чӯҷаи сарватманд барои қонеъ кардани нафси худ як марди сиёҳро даъват кардан ҳеҷ арзише надорад. Бале, хурӯси калони сиёҳ рост ба бачадонаш мезад, аммо ин танҳо ӯро рӯҳбаланд мекард. Ман шубҳа надоштам, ки вай бо хушҳолӣ даҳони худро ба кончаҳои ӯ мегузорад. Ман худам бо он фоҳиша ҳамин корро мекардам!
Ин чӯҷа дар оташ аст, аммо либоси ҳамшираи шафқат хеле аҷиб аст! Ва вай барои як хонашини оддӣ як намуди касбӣ аст. Ман гуфта метавонам, ки дар хона як мутахассисро барои нақшбозӣ даъват карданд.